امام صادق علیه السلام می فرماید: هنگامی که این آیه نازل شد:
َ (سوره آل عمران آیه ۱۳۵)
{و آنان که چون کار زشتى مرتکب شوند یا بر خود ستم ورزند ، خدا را یاد کنند و براى گناهانشان آمرزش خواهند ؛ و چه کسى جز خدا گناهان را می آمرزد؟ و آگاهانه بر آنچه مرتکب شده‏ اند، پا فشارى نمی ‏کنند ؛ پاداش آنان آمرزشى است از سوى پروردگارشان ، و بهشت‏ هایى که از زیرِ [درختانِ] آن نهرها جارى است ، در آن جاودانه‏ اند؛ و پاداش عمل کنندگان نیکوست.}
.
در این هنگام ابلیس بر فراز کوهی رفت، و با بلندترین فریاد یارانش را جمع کرد. گفتند : چه شده که ما را فرا خواندی ؟ گفت : این آیه نازل شد ..آیه ای که پشت مرا می لرزاند و بشر را نجات می بخشد.چه کسی می تواند با آن مقابله کند ؟ بعضی از یاران شیطان نقشه های خود را گفتند ولی شیطان آن نقشه ها را قبول نکرد ,در اینجا وسواس خنّاس, (که در سوره ناس به اون اشاره شده) برخاست و گفت : من از عهده ی آن برمی آیم . ابلیس پرسید : از چه راهی ؟ گفت : من فرزندان آدم را با وعده ها و آرزوها سر گرم می کنم و تشنه گناه میکنم تا آلوده گناه شوند وهنگامی که گناه کردند توبه و بازگشت به سوى خدا را از یاد آن‏ها می برم ! ابلیس گفت :آری تو می توانی از عهده ی این کار بر آیی ؛ لذا مأموریت را تا روز واپسین به دست او سپرد . (تفسیر المیزان جلد ۴ صفحه ۳۴)