ای ملایک کبوتر حرمت
چشم آدم به گندم کرمت

نه خراسان فقط،که ملک خداست
عالمی زیر سایۀ علمت

تو مسیحای آل فاطمه‌ای
که مسیحا دمد ز فیض دمت

حرم قدس کبریا گردید
به خراسان رسید تا قدمت

قاتلت را نمی‌کنی نومید
به جوادت اگر دهد قسمت

همۀ زندگانی‌ام این است
که دهم جان به‌ گوشۀ حرمت

هم ملک زائر تو، هم انسان
هم عرب سائلند، هم عجمت

هر که یک بار بر تو آرد رو
تو سه نوبت کنی زیارت او

در میان ائمه علیهم السلام، مناظرات نغز و ژرف امام رضا علیه السلام مثال زدنی است. ایشان در جبهه برون دینی و درون دینی، از طریق مناظرات به مقابله با مخالفان پرداخت و سؤالات و شبهه های زندقیان و اشکالات دیگر اندیشان به حوزه عقاید شیعه را پاسخ گفت.[1]
از عالم آل محمد صلی الله علیه و آله مناظرات فراوانی نقل شده است، دراین قسمت گزارشی از این مناظرات را تقدیم می کنیم.
از حسن بن محمد نوفلی هاشمی نقل شده است که می گوید: مأمون علمای ادیان و بزرگان دین و مذاهب مختلف را جمع کرد و پس از خوش آمدگویی به آنان چنین گفت: «شما را برای امر خیری فراخواندم مایلم با پسرعمویم که از مدینه به این جا آمده است، مناظره کنید. فردا اول وقت بیایید و کسی از این دستور سرپیچی نکند. آنان اطاعت کردند و گفتند: ان شاء الله اول وقت در این جا حاضر خواهیم شد.»[2]
فردا صبح مأمون، یاسر را به دنبال حضرت فرستاد. یاسر به امام گفت: «مأمون می گوید که می خواهم شما در این جلسه شرکت کنید.» حسن بن محمد نوفلی ظاهراً از این مسأله ترسی داشت. امام رضا علیه السلام به او رو کردند و فرمودند: «نوفلی! تو عراقی هستی و عراقی ها طبع ظریف و نکته سنجی دارند؛ نظرت درباره برگزاری این گردهمایی علمای ادیان و اهل شرک توسط مأمون چیست؟» نوفلی گفت: «می خواهد شما را بیازماید و کار نامطمئن و خطرناکی کرده است.» حضرت فرمودند: «چطور؟» گفت: «متکلمان و اهل بدعت مثل علما نیستند. چون عالم مطالب درست و صحیح را انکار نمی کند ولی آن ها همه اهل انکار و مغالطه اند. اگر با در نظر گرفتن وحدانیت خدا با آنان بحث کنید، خواهند گفت: وحدانیتش را ثابت کن و اگر بگویید محمد صلی الله علیه و آله رسول خداست، می گویند: رسالتش را ثابت کن. سپس مغالطه می کنند و باعث می شوند خود شخص دلیل خود را باطل کند و دست از حرف خویش بردارد.» سپس گفت: «قربانت گردم از آنان برحذر باشید و مواظب خودتان باشید». حضرت تبسمی فرمودند و گفتند: «ای نوفلی! آیا می ترسی آنان ادله مرا باطل کنند و مجابم کنند؟» نوفلی گفت: «به خدا درباره شما ترسی ندارم و امید دارم خداوند شما را بر آنان پیروز کند.»
سپس حضرت فرمودند: «ای نوفلی! می خواهی بدانی چه زمانی مأمون پشیمان خواهد شد؟» گفت: «بله». حضرت فرمودند: «زمانی که با اهل تورات با توراتشان وبا اهل انجیل با انجیلشان و با اهل زبور با زبورشان و با صابئین به زبان عبری و با زرتشتیان به فارسی و با رومیان به رومی و با هر فرقه ای از علما به زبان خودشان صحبت کنم، آن گاه که همه را مجاب سازم و در بحث بر همگی پیروز شوم و همه آنان سخنان مرا بپذیرند، مأمون خواهد دانست آنچه در صددش می باشد شایسته او نیست. در این موقع است که مأمون پشیمان خواهد شد و لا حول و لا قوة الا بالله العلی العظیم».[3]

منابع:
مجموعه ره توشه- کتاب برهان قاطع- معاونت تبلیغات و ارتباطات اسلامی آستان قدس رضوی
[1] -شیخ صدوق، عیون اخبار الرضا(علیه السلام)، ج1، ص131، ح28
[2] - شیخ صدوق، عیون، ج1، ، ص314.
[3] - همان، ص315.

عنایت به عبادت و وقت نهادن برای عبادت ها و اذکار و ادعیه ی خاص در شبانه روز، یکی از برنامه های اهل بیت علیهم السلام بوده است که هرگز با وجود مراجعات مردم، تدریس و اشتغالات و گرفتاری های گوناگون از آن غافل نبوده اند و این درس بزرگی است برای پیروان ایشان.
اینک به پاره ای از سیره ی عبادی حضرت رضا علیه السلام می پردازیم.

1. بعد از نماز صبح به سجده می رفت و تا طلوع آفتاب در سجده بود.
2. گاهی که فرصت و فراغتی بود در شبانه روز هزار رکعت نماز می خواند.
3. بعد از نماز همواره سجده شکر به جا می آورد.
4. چنان با قرآن مأنوس بود که همه سخن و پاسخ و مثال های او قرآنی بود.
5. در هر سه روز، یک ختم قرآن می کرد و می فرمود: اگر بخواهم در کمتر از این ختم می کنم، ولی به هر آیه ای می رسم تأمل می کنم که در کجا و چه زمانی نازل شده است.
6. خوابش در شب اندک بود و بیشتر شب ها را شب زنده داری می کرد.
7. بسیار روزه می گرفت و روزه سه روز در هر ماه از او فوت نمی شد.
8. در دعاهای خویش اول صلوات می فرستاد و ذکر صلوات را در نماز و غیر نماز بسیار می گفت.
9. شب در بستر، زیاد قرآن می خواند و چون به آیه ای مربوط به بهشت و جهنم می رسید، بسیار می گریست.
10. همه اوقات به ذکر خدا مشغول بود و بیش از همه از خداوند واهمه داشت.[1]

منابع:
کتاب حکایت آفتاب، سید محمد نجفی یزدی، معاونت تبلیغات و ارتباطات اسلامی آستان قدس رضوی
1- بحار، ج 49، ص90 تا 94 گزیده شده از احادیث گوناگون.

ﺭﻭﺯ ﻗﯿــﺎﻣـﺖ نیکی ﻫﺎﯾمان ﺭﺍ ﺑـﻪ ﻣﺤﺒـــﻮﺏ ﺗﺮﯾـﻦ ﻓـــــﺮﺩ ﺯﻧﺪﮔﯿمان ﻧﺨـﻮﺍهیم ﺩﺍﺩ!

 ﺍﻣـﺎ ﻣﺠﺒــﻮﺭ می شویم ﺑﻪ کسی ﻧﯿـﮑﯽ ﻫﺎیمان ﺭﺍ ﺑـﺪﻫیم ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﺘﻨﻔــﺮ ﺑﻮﺩیم  ﻭ ﻏﯿﺒﺘﺶ ﺭﺍ ﮐﺮﺩیم!!!

✅ آقا و مولای دو جهان حضرت رسول (صلی الله علیه و آله) می فرمایند:

“روز قيامت فردى را مى آورند و او را در پيشگاه خدا نگه مى دارند و كارنامه اش را به او مى دهند؛ اما حسنات خود را در آن نمى بيند.
عرض مى كند: الهى! اين كارنامه ی من نيست! زيرا من در آن طاعات خود را نمى بينم!
به او گفته مى شود: پروردگار تو نه خطا مى كند و نه فراموش. عمل تو به سبب غيبت كردن از مردم بر باد رفت.
سپس مرد ديگرى را مى آورند و كارنامه اش را به او مى دهند. در آن طاعت بسيارى را مشاهده مى كند.
عرض مى كند: الهى! اين كارنامه ی من نيست! زيرا من اين طاعات را بجا نياورده ام!
گفته مى شود: فلانى از تو غيبت كرد و من حسنات او را به تو دادم.”

منبع: جامع الاخبار، ص۱۴۷

عاشقان،اینجا کلاس درس ماست…
ما همه شاگرد و استادش خداست…

درس آن راه کمال و بندگیست…
شیوه ی انسان شدن در زندگیست…

امتحانش ازکتاب معرفت…
نمره اش ایمان وتقوا، منزلت…

با عمل تنها بود این آزمون…
از مسیر عقل رفتن تاجنون…

باید اینجا چشم دل را وا کنی…
تا که در عرش خدا ماوا کنی…

درس اول در وصالش، اشتیاق…
درس آخر، وصل و پایان فراق…

شرط اول،عاشقی، تسلیم عشق…
ورنه بیخود دیده ای تعلیم عشق…

شاهدان درحلقه تسلیمند و بس…
محو رخسار گلی بی خار و خس.