روزى مولاى متّقيان اميرالمؤمنين از محلّى عبور مى نمود، ناگهان متوجّه شد كه شخصى مشغول فحش دادن و ناسزاگوئى، به قنبر غلام آن حضرت است و قنبر مى خواست تلافى كند و پاسخ آن مردبى ادب را بدهد.
ناگهان اميرالمؤ منين علىّ بر قنبر بانگ زد كه: اى قنبر! آرام باش و سكوت خود را حفظ كن و دشمن خود را به حال خود رها ساز تا خوار و زبون گردد.
سپس افزود: ساكت باش و با سكوت خود، خداى مهربان را خوشنود گردان و شيطان را خشمناك ساز و دشمن خويش را به كيفر خود واگذارش نما.
امام علىّ پس از آن فرمود: اى قنبر! توجّه داشته باش كه هيچ مؤ منى نتواند خداوند متعال را، جز با صبر و بردبارى خشنود سازد.
و همچنين هيچ حركت و عملى همچون خاموشى و سكوت ، شيطان را خشمگين و زبون نمى گرداند.
و بدان كه بهترين كيفر براى احمق ، سكوت در مقابل ياوه ها و گفتار بى خردانه او است .

منبع :الكنى و الا لقاب، شیخ عباس قمی، ج 2، ص 294

حضرت موسى بن جعفر (عليه السلام) مى‏فرمايد: بشر در ابتداى خلقت، رؤيا خواب ديدن نداشت و بعد خدا به او عطا كرد، سببش آن بود كه خداوند پيغمبرى را براى دعوت و هدايت مردم زمانش فرستاد و او مردم را به اطاعت و بندگى پروردگار عالم امر كرد، گفتند: اگر ما خداى را بپرستيم، در برابرش چه داريم، در حالى كه دارايى تو از ما بيشتر نيست، آن پيغمبر فرمود: اگر اطاعت خدا كنيد جزاى شما بهشت است و اگر معصيت كرديد و حرف مرا نشنيديد، جاى شما دوزخ است.
گفتند: بهشت و دوزخ چيست؟. پس براى ايشان هر دو را توصيف كرد و شرح داد.
پرسيدند: كى به آن مى‏رسيم؟. فرمود: هنگامى كه مرديد.
گفتند: ما مى‏بينيم كه مرده‏هاى ما پوسيده و خاك مى‏شوند و براى آنها چيزى از آنچه وصف كردى نيست و آن پيغمبر را تكذيب كردند. خداوند احكام (خواب ديدن) را براى آنها قرار داد، در خواب ديدند كه مى‏خورند و مى‏آشامند و حركت مى‏كنند و مى‏گويند و مى‏شنوند و غيره، چون بيدار شدند اثرى از آنچه ديده بودند نديدند. پس نزد آن پيغمبر آمدند و خوابهاى خود را بيان كردند. آن پيغمبر فرمودند: خداوند خواست حجت را بر شما تمام كند. روح شما چنين است. هنگامى كه مرديد هر چند بدنهاى شما در خاك پوسيده شود، روحهاى شما در عذاب است تا قيامت (يا در روح و ريحان و ناز و نعمت(1)).

1-بحارالأنوار: 61/189 - 190

امام صادق(ع) فرمود:
شیطان گفته است پنج نفر مرا بیچاره ساخته اند و سایر مردم در قدرت و اختیار من هستند.
*کسی که از روی نیت صادق و درست به خدا پناه ببرد و در تمام کارها توکل به او کند.
*کسی که در شبانه روز بسیار تسبیح خدا گوید.
*کسی که هر چه برای خویشتن می پسندد برای برادر مومن خود نیز بپسندد.
*کسی که به هنگام رسیدن مصیبت به او،ناله و فریاد نزند.
*و کسی که به آنچه خدا قسمت او کرده راضی باشد و برای رزق و روزیش غم و غصه نخورد.

منابع:
جامع احادیث شیعه،ج14،ص144-سفینه،ج1،ص484-احادیث طلاب،ح2804
الخصال،ج1،ص285_مشکاةالانوار،ص83_بحارالانوار،ج63،ص248
روضه الواعظین،ج2،ص

«سپاس نعمت‌ها»

 توجه به نعمت‏هاى بى‌حساب و فراوانى كه از هر سو و در هر زمينه ما را احاطه كرده، قوى‏ترين انگيزه را براى پرستش پروردگار ايجاد مى‏كند. 

 نعمت‏هايى كه حتّى پيش از تولّد شروع مى‏شود و در طول زندگى همراه ماست و در آخرت هم (اگر شايستگى داشته باشيم) از آن بهره‏مند خواهيم شد.

 «لَو يَعلَمُ المُصَلّى ما يَغشاهُ مِنَ الرَّحمَةِ لَما رَفَعَ رَأسَهُ مِنَ السُّجودِ»

 اگر نمازگزار بداند تا چه حد مشمول رحمت الهى است هرگز سر خود را از سجده بر نخواهد داشت.

(تصنیف غررالحکم و دررالکلم،ص175،ح3347)

1 باعث طولانی شدن عمر می شود.

2 باعث نورانی شدن چهره ی انسان می شود.

3 باعث ثروتمند شدن انسان ها می شود.

4 باعث برآورده شدن دعا می شود.

5 باعث می شود که انسان تشنه از دنیا نرود.

6 باعث آسان جان دادن می شود.

7 باعث آسان شدن سؤال نکیر و منکر می‌شود.

8 انسان را بهشتی می‌کند.

9 باعث شفاعت پیامبر(ص) برای وى مى شود.

 منابع :

1. بحارالانوار، ج۸۲، ص۲۰۴.

2. داستان هایی از نماز اول وقت، ص۱۲۱.

3. سفینه البحار، ج۲، ص۴۲.

4. وسائل الشیعه، ج۳، ص۸۱، ح۲۳ و ص۷۸، ح۱.

5. الصلاة فی الكتاب و السنة، ج۱، ص۳۲۹.

6. وسائل الشیعه، ج۳، ص۹۰، ح۱۶.

7. سرمایه سخنوران، ص۳۰۶.

8. سفینه البحار، ج۲، ص۴۴.

9. اصول وافی، ج۲.