خداوند به هر پرنده ای دانه ای میدهد ،
اما آن را داخل لانه اش نمی اندازد…
حال مناسب است نظري به جايگاه ذكر خدا در فرهنگ اسلامي پدران خود بيفكنيم و ارزش آنرا دريابيم :
پدران و مادران با ايمان ما بهنگام تعجب مي گفتند : ما شاءَ اللّهُ ، سبْحانَ اللّهُ
بهنگام ورود به خانه مي گفتند : يا اَللّهُ و در وقت جدا شدن از يكديگر : خداحافظ
هنگام برخاستن از جا يا عَلي و براي رفع خستگي كار مي گفتند : خدا قوّت
در پاسخ احوالپرسي مي گفتند : الْحَمْدُ لِلّهِ و هنگام تعارف براي غذا : بسْمِ اللّهِ و در پايان غذا ، دعاي سفره و تشكر از خدا…
مادربزرگ ها هم قصّه را چنين آغاز مي كردند : يكي بود يكي نبود ، غير از خدا هيچكس نبود …
روشن است كه تنفّس در اين فضا و تربيت در اين دامان ، هميشه و همه جا ياد خدا را در دلها ، و نام او را بر زبانها جاري مي سازد …
اما دوراني سياه بر ما گذشت كه با فراموش شدن نام خدا ، در و ديوار شهرها و حتي روي لباسها ، همه و همه جلوه هايي از فرهنگ غرب و عكس هنرپيشه ها گشت . ولي در سايه انقلاب بار ديگر سيمائي از ذكر خدا بر ديوار شهرها و خيابان ها و تابلوها نقش بسته است .
منبع：
کتاب تفسیر نماز ( محسن قرائتی)
خـــ❤️ـــدای خوبی داريم . . .
آنقدر خـــــوب که با هر مقدار بار سنگين گناه ،
اگر پشيمان شويم و توبه کنيم باز هم
مـــــهربانانه ما را می بخشد . . .
و آنقدر بخشنده است که باز فرصت جبران را در اختيارمان می گذارد . . .
آری خـــ❤️ـــدای خوبی داريم . . .
خدایی که مشتاقانه ما را می نگرد ،
با چنين خـــ❤️ـــدای بخشنده و مهربانی ؛
نااميدی از درگاهش معنايی ندارد . . .
صد بار اگر توبہ شکستی بازا
پس چون مشکلات از بالا و پایین آمدند
و چشمهایت از وحشت فرورفتند
و تمام وجودت لرزید
چه لرزشی،
گفتم کمک هایم در راه است
و چشم دوختم
ببینم که باورم میکنی
اما به من گمان بردی چه گمان هایی.
( احزاب 10)
عاشقان،اینجا کلاس درس ماست…
ما همه شاگرد و استادش خداست…
درس آن راه کمال و بندگیست…
شیوه ی انسان شدن در زندگیست…
امتحانش ازکتاب معرفت…
نمره اش ایمان وتقوا، منزلت…
با عمل تنها بود این آزمون…
از مسیر عقل رفتن تاجنون…
باید اینجا چشم دل را وا کنی…
تا که در عرش خدا ماوا کنی…
درس اول در وصالش، اشتیاق…
درس آخر، وصل و پایان فراق…
شرط اول،عاشقی، تسلیم عشق…
ورنه بیخود دیده ای تعلیم عشق…
شاهدان درحلقه تسلیمند و بس…
محو رخسار گلی بی خار و خس.
